سلام

سلام
حالِ همه ی پرنده هاخوب است
فقط خیال کوچ پرستوها گاهی
دستمالم رامرطوب می کند
حالاحتماْبایدازچیزی بنویسم
مثلاْخاطره ای-رویایی
ویاحتی گلایه ای.
اما
تایادم نرفته بنویسم
زمین اینجا کنارمن نشسته
وپاهایش را
اندازه ی تمام گلیم های جهان
درازترکرده
ومن چقدرنگرانم،

بگذریم.

حالا اگر قرار باشد
همه ی چیزها را همان طوری که هست بنویسم،
بایدبنویسم
دریا تا بالای قوزک پاهای من دریاست
وآسمان
درقیل وقالِ
پرنده های مهاجرگیج می خورد
ومن چقدر نگرانم
                       آه.

دریا،موج،دریا،موج،دریا....
این حرفها راهمیشه تکرارکن
واصلاْ
فکرنکن که روزی من
روی ساحل شنی نوشته بودم:
موج هاهیچ جایی نمی روند
فقط همدیگر راهل می دهند.

ودریاکه حرف های پاک کرده بود
ومن که یادگرفته بودم
دیگرنگران نباشم،
وشب خواب دیده بودم
دنیابه اندازه ی کفش های من
کوچک بود!
          و بود.                       بکتاش آبتین۱۳۸۵