سراب

سرابه بودنِ باتو،دیگه روشدکه دریــــــــانیست

دیگه دل کندنِ ازتو،برام پایان دنیـــــــــانیست

چه معصوم باورت کردم،منِ دیونه ی ساده

بیاازپشت مه بیرون،نقابـــت دیگه افتاده

واسه برگشتنت دیره که دستات پرُ ز تقصیره

واسه دل کندن از تو،دیگه گریه ام نمی گیره

بهای بودن باتو،گذشـــــتن ازجوونـــــــــــی شد

دریغافصل سبزمن،پُر ازبـــــــــــــرگ خــــــــزونی شد

تهِ هرجمله ازحرفات،یه بن بست ویه شایدبود

سَرِهرخواهشت حتی،یه اجبارو یه بایدبود

خیال کردم رفیقـــــــی تو،خیال کردم وفــــــاداری

می خواستم سقف من باشی،ولی افسوس آواری

سرابه بودنِ باتو،دیگه روشدکه دریــــــــانیست

دیگه دل کندنِ ازتو،برام پایان دنیــــــــــانیست.

                                         کافه  نادری  *شاهکاربینش پژوه*   ۱۳۸۳