پدر

باده نتواند برون بردن مرا ازفکر یار

دست دایم چون سبو در زیر سر باشد مرا.

                      لبهای می آلود بلای دل و جان است

                      زان تیغ حذر کن که به خون تر شده باشد.

مست نتوان کرد زاهد رابه صد جام شراب

این زمین خشک را سیراب کردن مشکل است.

                       تیره بختیهای ماازپستی اقبال نیست

                       ازبلندی،شمع ما پرتو به دور افکنده است.

****

فرقی نمی کند؟

اگر این دفتر

ازآن طرف

ورق می خورد

تو،می توانستی پسر من بوده باشی,

                                                پدر!              (زنده یاد حسین منزوی)